وب عاشقانه

 براے دل خـــودم مے نویسم ... 

 خاطـــــــــــرات بی هــــــــوا می آیند

گاهی وســـــــــط یک فــــــــــکر…

گاهی وسط خــــــــــیابان!!!

ســـــــــــردت میکنند؛ داغـــــــــت میکنند

خاطـــــــــرات تمـــــــــام نمیشوند…

تمامـــــــــت میکنند....

مــَن عـاشقت هــَستـَم …

و تـا انتــَهاے ایـن دنیـاے پـُـر از تـُهـے

هـیچ کـارے بـه جـُـز دوسـت داشـتـَنـَت نـَـدارم

هـیچ دلـیلے بــَرای تـَنـها گـُذاشـتـَنت نــَدارم

هـیچ بــَهانه اے بــَراے از یـاد بـُردنــَت حـَتـے بــَراے لـَحـظه اے نــَدارم…

برای تو نامه ای می نویسم ...دلتنگی که دست از سر دل بر نمی دارد.

دلتنگی که فاصله را نمی فهمد ! نزدیک باشی و اما دور ...دور ..

.دور !تنها که باشی تمام دنیا دیوار و جاده است .

تمام دنیا پر از پنجره هایی است که پرنده ندارند ...

پر از کوچه هایی که همه ی آن ها برای رهگذران عاشق به بن بست می رسند !

فکر کن پای این دیوارهای سرد و سنگین چه لیلی ها و مجنون ها که می میرند !

خون بهای این دل های شکسته را چه کسی می دهد ؟!

  حالا نشسته ام برایت نامه ای بنویسم .می دانی ،نامه ها می مانند

حتی وقتی برای همیشه پنهان باشند و کسی که باید ، آن ها را نخواند !

قرار نیست این را هم بخوانی ...قرار نیست بیقراری ام را بفهمی !

قرار نیست بدانی که چند جای این نامه با اشک خیس شد و

چند واژه را پنهان کرد ...قرار نیست بفهمی که دوست داشتن

چقدر سخت و عشق چه درد بزرگی است ...قرار نیست که بفهمی چقدر دوستت دارم !

و چه اندازه این دوست داشتن پیرم کرد...اما برایت این نامه را می نویسم

برای روزی که تو هم دلتنگ باشی ! دلتنگ کسی که دوستش داری..

.برای روزی که هزار بار پشت پنجره رفته باشی و هزار قاصدک را بوسیده باشی !

برای روزی که به هوای هر صدای پایی تا دم در دویده باشی

و با بغضی سنگین در انتظارش نشسته باشی !

برای شب هایی که در تمام فال های حافظ هم خبری از آمدنش نباشد

و هزاربار پیراهنش را بوییده باشی ! 

تو فکر می کنی آن روز چند سال خورشیدی دیگر است ؟

آن روز چقدر از هم دور شده باشیم ؟ پای کدام بن بست کنار کدام

درخت پایین کدام پنجره برای آخرین دیدار گریسته باشیم ؟

هنوز زود است ...برای تو که از حال دلم غافلی زود است ..

نباید بفهمی که این روزها چقدر دلتنگم ...نباید بفهمی که قدم هایم

هر روز پیر و پیرتر شده اند ! و هر روز سایه ام ،کمرش خم و خم تر می شود !

این روزها برای گریستن دیگر باران را بهانه نمی کنم ...

برای بیقراری ام سراغ پنجره ها نمی روم ...وقتی قاصدکی روی شانه ام می نشیند

دیگر از تو خبری نمی گیرم شاید نشانی ام را گم کرده ای...

گیسوانم یک در میان سپید و سیاهند مثل روزهایی که یک در میان شاد و ناشاد می گذرند!

کوچه ها را که نگو ...بی خبرتر از آن می گذرم که پنجره ای برایم گشوده شود ..

.تکان دستی ، سلامی...خیال کن غریبه ای که او را هیچ کس نمی شناسد

!هنوز هم ایستگاه ها را دوست دارم ...نیمکت هایی که بوی تنهایی می دهند

.هنوز هم انتظار را دوست دارم .هنوز هم زل می زنم به هر قطاری که می گذرد .

..به دست هایی که توی هوا تکان می خورند

و به بوسه هایی که میان دود ...گم می شوند ! خوش به حال قطارها همیشه می رسند

...اما من ...هیچ وقت نرسیدم ! هیچ وقت ...تمام زندگی ام فاصله بود ...

این نامه باشد برای روزی که یکی از این قطارها مرا

هم با خودش برده باشد ...چمدانی پر از نامه جا می ماند برای تو،

از مسافری که عمری عاشقت بود ...

دلبستم به قلب بی وفای تو ، تنها من بودم

که سوختم در راه عشق تو

تنها من بودم که با قلبی پر از حسرت

اینک تنها مانده ام و هیچ نفسی ندارم

مثل برگی خشکیده ام ، هیچگاه خودم

را اینگونه پریشان و خراب ندیده ام

مثل ستاره ای خاموشم ، حس میکنم در دنیا نیستم و بی هوشم

مثل کویری خشک  آرزویم قطره بارانی از جنس محبت است

این روزگار من است ، قلبم به چه روزی افتاده است

نمیخواهم بشنوم نوای دلم را ،

نمیخواهم به یاد بیاورم گذشته ی پر از غمم را

نمیخواهم تکرار خاطره ها را ، بگذار اینگونه باشد 

که نه من تو رامیشناسم و نه قلبم تو را

بگذار  با خودم بگویم که هیچ اتفاقی نیفتاده ،

با شکست روبرو نشده ام ،  

یا تا به حال عاشق نشده ام!

کاش میشد خاطره ها میسوخت ،

لحظه هایی که سرم بر روی شانه هایت بود ،

دستم درون دستهایت بود ،

لحظه هایی که در کنارت قدم میزدم ، 

هر شب با صدای تو به خواب میرفتم ،

کاش میشد همه اینها از خاطرم محو میشد ،

تا دیگر دلم در حسرت آن روزها  

نمیسوخت ، قلبم چشم به آمدنت نمیدوخت

یعنی میشود همه چیز را از یاد ببرم ،

یعنی میتوانم فراموشت کنم ؟

یعنی میتوانم برای همیشه بی خیالت شوم ،

آرام باشم و آرام  نفس بکشم

مدتیست بدجور حالم خراب است ،

فکر کنم دیوانگی محض است