میگویند نخستین عشق که در شباب جوانی وجود انسان را فرا میگیرد
هرگز فراموشی شدنی نیست و آتش سوزاننده آن عقل و دل انسان را پایمال میکند.
من میگویم که عشق از نخستین روز تا واپسین دم حیات این بشر را
چون شمعی فروزان زنده نگاه میدارد و نشاط و شادمانی بدو میبخشد.
دل بی عشق انسان را به دیار جنون میبرد و بلای دل صاحبدلان
عشق است و تماشای قد سرو مانند یار. ولی همین بلا مستی
دل انگیزی دارد که شاید از سرچشمه حیات ابدی فرو زندگی خاصی را گرفته و منعکس میکند.
نظرات شما عزیزان:
زیبابود مرسی
